نخست با ادب و فروتنی، بر آستان بی بی بایست و نجوا کن.

آغاز می کنم به نام خدا و با یاری جستن از او و در راه او و بر شیوه فرستاده او درود خدا بر وی و خاندانش باد.

گواهی می دهم که جز «الله » خداوندگاری نیست: یگانه است و انبازی ندارد.

و گواهی می دهم که «محمد» بنده و فرستاده اوست.

خداوندگارا! بر محمد و خاندان او درود نثار کن.

پروردگارا! مرا صادقانه بدین آستان درآور و صادقانه از آن برون گردان.

و از پیشگاه خویش، نیرویی یاری بخش برایم پدید آور.

سرت را به شيشه پنجره تكيه داده اى. ماشين از پليس راه مى گذرد و هر لحظه به شهر نزديك تر مى شود، دلت بهانه مى گرفت، هواى او را كرده بود كه پا در سفر گذاشتى از لحظه اى كه ساك را بسته اى و راه افتاده اى هر لحظه بى تابتر شده اى از بلنداى جاده به شهر خيره مى شوى نگاهت از روى ساختمان ها مى گذرد. چشمان تشنه ات در التهاب عطش مى سوزند. چيزى را مى كاوند كه خود نمى دانى، دلت گواهى روشنى مى دهد. در تابش نور آفتاب تشعشع خيره كننده «گنبد طلايى» حرمش چشمانت را به آتش مى كشد. نگاه تشنه ات بر روى گنبد قفل مى شود، مى ماند. گويى به آنچه مى طلبيده رسيده است..